Στη σκιά της πρόσφατης τραγωδίας της σύγκρουσης δύο τρένων στα Τέμπη, αναδύεται άλλη μια φορά (γιατί σίγουρα δεν είναι η πρώτη…) το θέμα της αναξιοκρατίας στην εργασία, τόσο στον Δημόσιο όσο και στον Ιδιωτικό Τομείς. Χρησιμοποιώ τον όρο «εργασία» κι όχι στους «Δημόσιο» ή «Ιδιωτικό» τομείς, δεδομένου ότι θεωρώ ότι η αναξιοκρατία είναι μια κατάρα που μαστίζει και τους δυο φορείς με τραγικό τρόπο.
Η αναξιοκρατία είναι σύστημα διακυβέρνησης, όπου οι λιγότερο ικανοί να ηγηθούν, εκλέγονται από τους λιγότερο ικανούς να παράγουν και στο οποίο σύστημα, τα λιγότερο ικανά μέλη της κοινωνίας επιβιώνουν, πετυχαίνουν και επιβραβεύονται με αγαθά και υπηρεσίες, που πληρώνονται από τον κατασχεθέντα πλούτο ενός ολοένα και συρρικνούμενου αριθμού παραγωγικών ατόμων.
Ο παραπάνω ορισμός προέρχεται από το μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Ζαν ντ’Ορνεσόν, ο οποίος εφηύρε την λέξη «inaptocratie» που εμφανίζεται στα γαλλικά λεξικά και σημαίνει «Αδεξιοκρατία».
Η μεγάλη μου εργασιακή κι επιστημονική εμπειρία και τους δυο τομείς (δημόσιο και ιδιωτικό) πλέον της εικοσαετίας, παράλληλα με τις σχετικές σπουδές μου, μου δείχνει ότι το φαινόμενο της αναξιοκρατίας μαστίζει διαχρονικά και τους δυο τομείς ταυτόχρονα.
Συνέχεια